Tu che dai, er nome a 'sta via,
sei n'illustre, 'nonima persona,
e nun te conosce, in fede mia,
neanche chi a vorte te blasona,
se sale dai clacsò, 'a sinfonia,
de 'na poco simpatica corona
de grugni, parolacce 'n fantasia
che solo 'a sera, te abbandona.
Così passa, ar postero 'a gloria.
Sarebbi mejo, finì, come targa,
ar bordo de 'n prato de cicoria.
Una vietta, manco tanto larga,
però vengheno, a dasse bardoria
grilli, in attesa, c'a luna sarga.