na letra par ti

te vöi scrìver su na föia
‘nriciolàda da l’aotùn
‘ché la sgólia sóra ‘l vènt
carezàrte, ti che tàses

te vöi dir i mè pensieri
fiši dént, che i scàlza ‘l cör
disegnàndoghei lì sóra
come ‘l fùs fior de rosàda

l’è na storia su na létra
che se fa cunàr soléva
na sgrifàda su ‘ndé ‘n fòli
che ài gatà lì sóta ‘n àon

forsi mai che la te arìvia,
la pöl pèrderse su ‘n prà
o sfantàrse, fiòc’ de néo
pròpi lì, vesìn la làsta

g’ai scrit sóra dói parole
che no son stà bòn de dirte
qoanche ‘nsèma ne sonàven
le Caréze, en valzer bèl

ma l’istés, mi te le mando
‘n mèz al ciel, coi oseléti
che valgùn se le fés sòe
par sentirse ‘n sbrìgol dolc’

g’ò de dént quel tò soriso
col martèl a ‘mpiantar bròche
e ‘l tò cör ‘mpizà par tuti
che ‘l me tèn l’anima al calt