poesie » Poesia amore eterno » La conversioni di Ginevra
La conversioni di Ginevra
Ni lu nomini Patri, Figliu e Spiritu Santu
cunciditini Signuri tantu focu
pi putiri scriviri un cantu gluriusu
pi dari a lu Signuri lu sò vantu.
Salvi Rigina, matri di lu bon cunsigliu
purtati un beddu figliu d'oru finu
lu pigliastivu a lu Signuri
chi 'nterra caminau.
Duj anni appena avia
lu nostru Signuruzzu
quannu ju a priari a lu tempiu
e mmezzu a li duttura
sò matri lu truvau.
Poi quannu fici trentatrianni
lu Tradituri lu vinniu
trentatri dinari si vuscau
Pilatu li mani d'iddu si nni lavau
e li Judei a morti lu cunnannaru
di spini lu 'ncurunaru
di spini trapungenti
e iddu allibramenti
pi tutti purtau la cruci
jiccau 'na grandi vuci
quannu vitti a la sò matri chianciri,
vitti a lu Santu Patri e suspirau,
quannu lu suli affacciu e cuddau
lu sciatu l'abbannunau
e scompariu 'nta un mumentu
lu suli pi lu spaventu arrussicau.
Muriu 'ncruci pi nuatri piccatura
chi festa chi cci ficiru ddà 'mparadisu
dunni si 'nnachianau lu Biatu.
Catarina mancu lu vinni a sapiri
Catarina pi la chesa nun avia amuri
E pi lu sacru fonti mani nun nni stinnia
principi e cavalieri di la so casa passavanu
e tutti la riverenza cci facianu,
un sacerdoti si cci misi a cura
pi forza la vulia ridimiri:
Oh, Catarina, cangia vita
ti vò cunfissari a stu mumentu?
La picciotta ci scutiu la testa:
Havi trent'anni chi sugnu 'n peccatu
e ancora lu piccatu lu pritegnu.
Ma a la Madonna sta storia nun calava
E a so figliu accussì priau:
Vacci, vacci tu, figliuluzzu duci
vidi si po' arridduciri a Catarina
nun sulu è peccatrici e duna scandalu
mancu li mè boni cunsigli piglia!
Oh, cara matri, pi chissu nun pozzu fari nenti,
chi Catarina a lu dimoniu è data.
Tu si Figliu miu, lu Signuri ti pruteggi
e tuttu chiddu chi voi po fari.
A forma d'un cavalieri tu cci a ghiri
sutta lu sò barcuni t'appustari
cci faj un passu lentu lentu ci surridi
chi pari un cavalieri veramenti,
la francischina chi gira pi li strati affacinnata
quannu vidi a tia, beddu comu lu suli
curri nni la sò patruna a diriccillu:
Signora, cca sutta cc'eni un beddu cavalieri,
tutta priata allura idda dici a la criata:
"Nca va dicicillu cu boni maneri;
bon cavalieri si vuliti acchianari
ju lu purtuni cci vegnu a grapiri?".
Chi la me signura l'accogli cu lu cori.
Vistutu finu era lu Signuri
quannu scinniu di l'arcani celi
purtava vesti e armi di gran cavaleri,
firma lu cavaddu davanti lu purtuni
e dici a la fimmina chi lu talia:
Va dici a Catarina, la tò signura
chi c'è un cavaleri chi la disia,
chi si voli a mia, l'arma ma va dari.
Catarina ricivi l'ambasciata
e subitu li pinseri ci piglianu la testa:
"Anchi si fussi un dimoniu chi mi tanta
cci dassi l'arma, lu corpu e lu sciatu miu,
è beddu comu lu suli, ju lu vogliu".
E Catarina 'mmezzu di 'na scala movi
li mani chi abbrazzava li Setti Viti.
Sta ferma Catarina, nun mi tuccari
chi tu nun si degna di'abbrazzari a mia
oggi nautri duj scrivemu 'n pattu:
dammi l'arma pi lu corpu miu,
Chi si tu fattu di nicchili e pasta riali
o puru discinni di li beddi vesti?
Nun sugnu fattu di nicchili e pasta riali
e nun discinnu di li beddi vesti
ora lassamu jiri tutti sti discursi
e jemuninni a la tavula a manciairi.
Tutti ddi santi cibi chi Catarina cci dava
tutti lu cavaleri si li manciava
tutti li piatti 'nsanguliati cci lassava.
"Bon cavalieri, chi siti firutu?
Oppure di Catarina vuliti ajutu?
Parlati, facitimi capiri chiddu chi succedi.
Nun sugnu ne tagliatu ne firutu,
mancu di tia Catarina vogliu ajutu,
ora lassamu perdiri tutti sti discursi
e jemuninni a lettu a ripusari,
ju vaju avanti chi tortu e ssu vinu chi vippi.
Doppu chi un'ura trapassau.
Catarina pi lu lettu jiu
la forma d'un crucifissu cci truvau
e di quantu avia vistu
capiu di aviri manciatu a tavula cu Cristu.
Trent'anni ca sugnu 'm piccatu
Mai 'nta sta casa s'avia annintuvatu,
lu nomu di Cristu sacrimintatu.
Ora è tempo chi vaju appressu a Cristu
ora mi spogghiu di li vesti d'oru
ora mi vestu cu lu pampiniu.
Quannu la genti la vitti passari
Arristau alluccuta, nun si dava paci:
"Chi havi Catarina forsi chi 'mpazziu?
"Nun sugnu pazza nemmenu 'na vota
sugnu 'mpazzuta di l'amuri di Ddiu
e pi vittoria mi detti la cruna
ora mi chiamu la biata Catarina.
Di chistu scrittu lu pueta si nni prea
ringrazia a Rita Bongiornu chi lu cunta
Sarvaturi Mauriuci è l'urtimu chi lu scrissi
di sta cosa antica si nni prea.
123
un altro testo di questo autore un'altro testo casuale
0 recensioni:
- Per poter lasciare un commento devi essere un utente registrato.
Effettua il login o registrati
Opera pubblicata sotto una licenza Creative Commons 3.0